Maciek Moraczewski: Od osiemnastu lat jest Pani Dyrektorem Domu Kultury w Łomiankach – jednej z najważniejszychłomiankowskich instytucji. Dlaczego postanowiła Pani odejść…?
Dorota Burkhard-Mikruta: Tak, toosiemnaście wspaniałych lat, to pracaz przyjaciółmi, myślę, że co najważniejsze– praca twórcza. I ponieważ takbyło, doszłam do wniosku, że trzebaodejść na emeryturę póki tak, a nie inaczejwspomiana się swoją pracę. W jakimśstopniu zainspirował mnie AdamMałysz. Nie chodzi o to, że porównujęsię do Małysza ale – obserwując karierysportowe czy artystyczne – uważam,że najlepiej ze sceny zejść wtedy, kiedyjeszcze jest się dobrym. 🙂 Już od jakiegośczasu czułam, że wykonywanie tejsamej pracy kosztowało mnie corazwięcej wysiłku. Nie chciałam popaśćw rutynę. Oczywiście powodów byłowiele – to były małe powodziki, którewpłynęły na ostateczną decyzję. Choćjej podjęcie nie było łatwe.

M.M.: Osiemnaście lat to masa imprez,koncertów, warsztatów. Co Pani wspominanacieplej?
D.B-M.: Początki Domu Kultury wyglądałyzupełnie inaczej niż dziś. Osiemanścielat temu organizowaliśmy więcejniż obecnie warsztatów plastycznych,muzycznych, tanecznych, lektoratówjęzykowych. Później – co było oczywistąkoleją rzeczy z punktu widzenia uczniai rodzica – część takich zajęć dodatkowychzaczęły organizować szkoły.Potem następiła era występów gwiazdpolskiej rozrywki. Występowali u nasm.in. Maryla Rodowicz, Marek Grechuta,Hanka Bielicka, Ryszard Rynkowki,Zbigniew Wodecki, Hanna Banaszak,Michał bajor, Krzysztof Krawczyk, JacekWójcicki, Beata Robotycka, Violetta Villasi wielu wielu innych, a podczas festynówzespół KOMBII, ElektrycznczyeGitary, De Mono, InGrid.Warto też wspomnieć o scenie kabaretowej,która kwitła podczas oranizowanychw Łomiankach eliminacji do przegląduzespołów kabaretowych PAKA,gdzie debiutowały najbardziej znanepolskie kabarety m.in. Grupa Mozarta,Kabaret Hrabi czy Kabaret MoralnegoNiepokoju.
Każda udana impreza niesamowicieuskrzydlała. Na pewno wielkim sukcesembyło, że w zeszłym roku w Łomiankachodbyło się Reqviem Mozarta.Marzyłam o tym. To był wielki koncert.Udało się to dzięki kilkuletniejwspółpracy z Panem Mariuszem Dżygą– organizatorem festiwalu „W KrainieChopina””. Bardzo dużą satysfakcjęsprawiały mi coroczne Finały WielkiejOrkiestry Świątecznej Pomocy. Miłowspominam też imprezy związane zeświatowym tygodniem zwierząt.

M.M.: Też miło wspominam te wydarzenia,zwłaszcza, że w pierwszych finałach WOŚP miałem okazję wykazaćsię na scenie 🙂 To były szalone czasy…Napewno też zdarzały się tzw. klapy?
D.B-M.: Zdarzały się, choć nie było ichwiele. Największa porażka to koncertduetu Artur Dutkiewicz / Jorgos Skolias.To wspaniali muzycy – wcześniejdocenieni w Łomiankach – a na ichkoncert, który odbył się w auli ICDS,przyszło może 15 osób. Pamiętam teżnieudane pod względem frekwencjispotkanie z Arturem Barcisiem. Bardzoto wtedy przeżyłam.

M.M.: Łomianki chyba nie są łatwymmiejscem do uprawiania kultury?
D.B-M.: Tak. Są nieprzewidywalne.Często frekwencję na koncertach detereminujepogoda. Teraz już wiem, żemajowe czy czerwcowe ciepłe dni niesprzyjają organizacji kameralnych imprez.Mieszkańcy Łomianek wybierajądziałki, spacery. Ale, bywało też odwrotnie– wtedy, gdy nie spodziewaliśmysię tzw. tłumów – Łomianki naspozytywnie zaskakiwały.

M.M.: Dom Kultury to duże masoweimprezy czy te małe, kameralne?
D.B-M.: Moim zdaniem w dzisiejszychczasach Domy Kultury powinny oferowaćto, co nie jest łatwo dostępne.Gwiazdy estrady mamy w dużychsalach koncertowych, w telewizji nakażdym kanale. Nigdy nie byłam zwolenniczkąwielkich imprez typu festyny.Choć nie ma co ukrywać, że każdy udanyfestyn dawał mi wielką satysfakcię.Mogliśmy się sprawdzić pod względemorganizacyjnym. Taki festyn tonie tylko scena, ale przede wszystkimdziałania wokół niej. To duże wyzwanielogistyczne.
Ja jednak wolałam małe niszowe koncerty,spotkania, warsztaty. Dzięki pracownikomDomu Kultury mogliśmyto realizować. Dzięki Miłoszowi Manasterskiemuorgnizujemy spotkanialiterackie, Krysia Bocheńska i MonikaKowalewska animują zajęcia i przedstawieniateatralne dla dzieci.

M.M.: Takie imprezy chyba przyciągająnajwięcej mieszkańców?
D.B-M.: Warsztaty dla dzieci, wszystkiegorodzaju tatrzyki dla najmłodszychcieszyły się zawsze bardzo dużym zaineresowaniem.Mieszkańcy Łomianekinwestują w swoje dzieci.Zainteresowanie takimi zajęciami bardzodobrze widać w fi lli Domu Kulturyw Burakowie. Udało nam się – choć niebyło łatwo – zorganizować tam bardzoważne miejsce na kulturalno-dziecięcejmapie Łomianek. Mam nadzieję, żefi lia będzie się nadal rozwijała.

M.M.: Trwa rozbudowa Domu Kultury.Będzie ładniej, więcej…?
D.B-M.: Tak, to duże przedsięwzięciewspółfi nansowane ze środków unijnych.Nowy lokal – nowe możliwości.Jednak to też bardzo duże wyzwanie,gdyż we wniosku złożonym przezUrząd w 2008 roku jest deklaracjawzrostu zarówno liczby uczestnikówzajęć i warsztatów, jak i widzów imprezczy koncertów organizowanych przezDom Kultury.
Nie będzie to łatwe zadanie patrzącprzez pryzmat aktualnej sytuacji gospodarczej,gdzie w bieżącym rokuśrodki przyznane na Dom Kultury sąbardzo małe. Moim zdaniem, poza bieżącądziałalnością, już dziś powinno sięmyśleć o realizacji wniosku. W innymprzypadku Łomianki będą musiałyzwrócić dotację.

M.M.: A jak się układała współpracaz Urzędem?
D.B-M.: Mogę powiedzieć, że miałambardzo dobre stosunki z burmistrzami,zastępcami i pracownikami Urzędu.Fajnie nam się współpraca układała.Były różne oczekiwania, ale muszęprzynać, że przez te osiemaście latczułam się samodzielnym dyrektorem.To bylo dla mnie bardzo ważne.

M.M.: Pani następcą będzie Łucjan Sokołowski. Czego by Pani nowemu dyrektorowii jednocześnie mieszkańcomŁomianek życzyła?
D.B-M.: Czego życzę? Oczywiście wielusukcesów, dużych nakładów na kulturę,ciekawych imprez przy szczelniewypełnionej sali.

M.M. Jakie ma Pani plany na przyszłość?
D.B-M.: Marzą mi się tłumaczenia z językafrancuskiego, najchętniej literackie.Z radością też powróciłabym dozajęcia sprzed lat, nauczania tego pięknegojęzyka.

M.M.: Dziękuje serdecznie za rozmowę,Wszystkiego dobrego.„