W miasteczku Łom-Piong jest dużo działek i działeczek, które można by zabudować domkami. Nie pozwalają na to jednak przepisy i decyzje Wielkiej Rady.
Właściciele tych działek, zwani też dumnie deweloperami, żeby zarobić na swoją miskę ryżu, musieli się strasznie natrudzić. Dziesiątki razy odwiedzali urzędników, zaprzyjaźniali się z nimi i od czasu do czasu udało się wyrwać jakiś mały obszar pod zabudowę.
Towarzysz Pio-Rus od lat obserwował ich trud. Wpadł wreszcie na pomysł. Zaprosił deweloperów i przedstawił im taki oto plan:
Musicie się zjednoczyć. Po co chodzicie każdy oddzielnie i zawracacie głowę moim urzędnikom. Stwórzcie stowarzyszenie i rozmawiajcie tylko ze mną.
– Ale, z przeproszeniem Waszej Wszechwielkości, jest jeszcze ta okropna Rada, która nam tych jakże drobnych przekręcików, nie przepuści – nieśmiało odezwał się przedstawiciel deweloperów.
– Nie doceniacie mnie drodzy poddani. Na to też mam sposób. Musicie po prostu zostać członkami Rady.
– Ale jak? – rozległ się w małej salce wielogłosy jęk.
– Oj, słabo te wasze rozumki pracują. Co przy każdych wyborach nakręca ludzi? Za czym można było ich setkami wyprowadzić na ulicę?
– No, to chodziło o te wielkie drogi co przecinają miasteczko ale to już nie aktualne, bo przez wiele lat nic nie będzie budowane.
– Oj tam, oj tam. Po prostu musicie zebrać trochę więcej pieniędzy i zrobić cztery debaty a nie jedną. Reklamę w Organie dostaniecie, salę i wszystko co trzeba też, tylko zatrudnijcie kogoś, kto się zna na robocie.
Porozmawiali jeszcze chwilę i rozeszli się kręcąc głowami z uznaniem, dla wielkości umysłu ich Wielkiego Towarzysza.
A towarzysz Pio-Rus siedząc w fotelu, tak zacierał ręce, że rozgrzały się niemal do czerwoności. – Tyle wróbli jednym strzałem – nie ma takiego, co by mi dorównał.

… Chyba, że mieszkańcy miasteczka zaczną czegoś się domyślać.