Umiłowany Przywódca przemawia do swych poddanych:
– Oddaję mieszkańcom nasze miasteczko. Będę słuchał głosu obywateli, tak jak obiecałem. Jestem zwieraczem, to znaczy chciałem powiedzieć, zwornikiem wszystkich obywateli. Ja zostałem wybrany przez większość obywateli i obywatelom będę służył – dalej jest o szarży, szablach, niewdzięcznej opozycji itp.

Mieszkańcy miasteczka zastanawiają się, co to właściwie znaczy? Skąd można wiedzieć, czego chcą obywatele. Przecież nie da się porozmawiać z każdym z nich. Wydaje się, że to nie jest duży problem, bo każdy z mieszkańców (a przynajmniej każdy, kto tego chciał) wybierał swojego przedstawiciela. Ba, nawet robił to kilkakrotnie. Są przedstawiciele sąsiedzkich, osiedlowych społeczności, są też członkowie Wielkiej Rady. Umiłowany Przywódca mógłby więc słuchać ich głosu. Nic jednak bardziej mylnego. Nie na tym polega ludowa demokracja, żeby słuchać jakichś przypadkowo wybranych reprezentantów.
Prawdziwy przywódca sam wybiera sobie obywateli, których słucha i tych którym służy. Od tego w końcu jest przywódcą. Lepiej słuchać stowarzyszeń, które z kolei słuchają głosu swego Przywódcy. Wtedy słyszy się swoje słowa w dwójnasób. Cóż za rozkosz dla władcy!
Komu służyć? To pytanie niestosowne. Zawsze się ktoś znajdzie, kto za przysługę czymś potrafi się odwdzięczyć i takie zdolności Umiłowany Przywódca umie docenić.

– No bo obywatel jest najważniejszy – zakończył Umiłowany Przywódca i rozległy się gromkie oklaski.
– Tylko który? – rzucił do kolegi młody człowiek i obaj uśmiechnęli się porozumiewawczo.