Na łące wielkie poruszenie, ci odlatują, ci zostają …W Łom-Piong inaczej, niż w innych miejscach, jesienią nie odbywają się odloty, tylko przyloty. Nad miasteczko masowo nadciągają wielkie klucze różnych smutnych postaci. Wszystkie one są tu od dziesięcioleci znane. Nikogo ich obecność nie dziwi. Nikt też nie wierzy, że przyniosą coś nowego. Mieszkańcy zastanawiają się tylko nad mniejszym złem a w końcu zniechęceni machają ręką.
– Co byś nie robił, to któryś z nich znowu będzie rządził.
Niebawem rozpocznie się jesienny rytuał obrzucania błotem. Rywale znają się na wylot, każdy z każdym był już kiedyś w jakiejś koalicji, więc z przygotowaniem amunicji nie będzie problemu. Przywódcy stad wiodą za sobą całe zastępy wygłodniałych postaci. Drepczą więc za nimi, ci którzy kiedyś coś piastowali albo zasiadali albo tacy, którzy boją się, że jak się dobrze nie ustawią, to wszystko stracą. Wielki oddział sfrustrowanych dyrektorów wiedzie poprzedni przywódca, jego klucz jest liczny i bardzo zmotywowany do powrotu na ulubione siedliska. Nie ma oczywiście porównania z kluczem sprawującym władzę, który by jej nie oddać, zgromadził takie ilości błota, że oddziały najemników ledwie są w stanie go udźwignąć.
Częścią rytuału są szaty godowe. Część z rywali po latach wyczekiwania przybiera pozy mężów opatrznościowych, inni stosują znany wybieg i w strój godowy ubierają zdalnie sterowanego manekina. Mieszkańcy z zaciekawieniem przyglądają się rytuałowi, choć większość z nich dobrze wie, o co w tym wszystkim chodzi.
Czy naprawdę nie ma szans, by jakiś jesienny powiew wiatru, zniósł całą tą smutną gromadę na puszczańskie tereny i zostawił wolne niebo nad spragnionym tego miasteczkiem?