Joanna Reda i Paweł Karpiński – to para niepełnosprawnych tancerzy na wózkach,z którą spotkamy się 12 maja na Mistrzostwach Polski w Tańcu na Wózkach, w IntegracyjnymCentrum Dydaktyczno–Sportowym w Łomiankach.

Joanna Reda i Paweł Karpiński– to para niepełnosprawnychtancerzy na wózkach, z którąspotkamy się 12 maja na MistrzostwachPolski, w IntegracyjnymCentrum Dydaktyczno-Sportowym w Łomiankach.
Oboje mają wadę wrodzoną. Urodzili się z przepukliną oponowo-rdzeniową zwaną paraplegią.Mają niedowład kończyndolnych i poruszają sięna wózkach inwalidzkich. Razemtrenują taniec na wózkachw klubie „SWING-DUET”.

GŁ: Od kiedy tańczycie?I jak się ta przygodaz tańcem zaczęła?
PK: Tańczę od 8 lat. Wszystkozaczęło się od obozu tanecznego,na który pojechałem doCiechocinka za namową taty.Rozpocząłem tam lekcje tańca.Na początku bez partnerek.Po obozie zacząłem trenowaćtaniec ze sprawną partnerkąDorotą Górniak. Z nią tańczyłem7 lat. Podczas kolejnychwakacji zacząłem trenowaćz partnerką na wózku.
JR: Na pewnej dyskotecedla niepełnosprawnych, mój taniec zwrócił uwagę kolegi, którytańczył już wtedy w klubie„SWING-DUET” (z siedzibąw Łomiankach) i namówił mniedo zapisania się do klubu.

GŁ: Co Ci sprawiałonajwiększą trudność?
JR: Pierwszy raz zatańczyłamze sprawnym partnerem i byłato samba. Zapamiętałam tenpierwszy taniec, bo to było dlamnie bardzo trudne.
Nie umiałam się rozeznaćw przestrzeni. Nie wiedziałamw którym momencie zrobić obrótlub inną figurę.

GŁ: Trzeba być muzykalnymi mieć poczucie rytmu?
PK: Troszkę trzeba być muzykalnym.

GŁ: Czy do tańca na wózkachpotrzeba specjalnychwózków, wzmocnionych,inaczej skonstruowanych?Czy inni niepełnosprawniporuszający się na wózkachteż mogą tańczyć?
PK: Wszyscy mogą tańczyć.
JR: Wiadomo, że jak się malżejszy wózek, to łatwiej wykonywaćróżne figury taneczne,niż jeżdżąc na wózku szpitalnym.

GŁ: Czy oprócz treningówtanecznych i próbwykonujecie również innećwiczenia, które pomagająWam utrzymać dobrąkondycję?
PK: Ogólnie to nie. Czasemna siłowni. Ja kiedyś jeszczegrałem w kosza przez 3 lata, alezłamałem kość ogonową i, niestety,musiałem przerwać.
JR: Ja ćwiczę jedynie na WF-ie w szkole.

GŁ: Czy taniec na wózkachto Wasza przygoda życia?
PK, JR: Tak, zdecydowaniejest to nasza przygoda życia.JR: Jeździmy dużo po Polsce,a także na turnieje do różnychkrajów. Byłam na Węgrzech, gdzieodbywały się pokazy, byłamw Wilnie na turnieju osób niepełnosprawnych.
PK: Byliśmy też w Holandii,gdzie braliśmy udział w PucharzeŚwiata 2006.

GŁ: Tam zdobyliście I miejsce?
PK: Tak.

GŁ: A w tym rokubroniliście Pucharu Światarównież w Holandii?
PK: Tak. Udało się nam obronićtytuł. Były tam pary z Tajwanu,Meksyku, Słowacji, Rosjii oczywiście z Holandii.Tańczyliśmypięć tańców: sambę, rumbę,walc angielski, jive, quickstep.Wszystkie tańce były ocenianeprzez zawodowe jury składającesię z siedmiu osób.
Na Puchar Świata może jechaćkażdy. Jedynie MistrzostwaŚwiata są turniejem ważniejszymod Pucharu Świata,i tam jedzie mniejsza liczba osóbz kadry. Głównie te, które mająszansę na zajęcie miejsc medalowych.W kadrze Polski oprócz nasjest pięć par z klubu „SWING-DUET” i dwie albo trzy paryz Wyszkowa.

GŁ: Jeśli taniec na wózkachzostałby zakwalifikowanydo paraolimpiady,mielibyśmy silnąreprezentację?
JR: Tak. Tylko, że paraolimpiadabędzie dotyczyła osób tylkotańczących na wózkach. Czylijak na razie tylko my i paraz Poznania mamy szansę pojechaćna Mistrzostwa Świata,które odbędą się w przyszłymroku.

GŁ: Jakie są Wasze marzenia?
JR: Wygrać Mistrzostwa Polskii dobrze napisać test gimnazjalny.
PK: Zdać maturę, wygrać MistrzostwaPolski i takie największemarzenie – zdobyć MistrzostwoŚwiata. A kiedy już taniecna wózkach będzie dyscyplinąparaolimpijską, pojechać na tęolimpiadę.

GŁ: Jak byściezachęcili inne osobyniepełnosprawne do tego,żeby uprawiały taniec?No, oczywiście będzie towiększa konkurencja dlaWas…
PK: Trzeba w ogóle zachęcićdo tego, żeby większość niepełnosprawnychwyszła z domów,z bloków i zaczęła coś robić.A taniec jest, myślę, dobrymsposobem spędzenia czasui dobrą rehabilitacją.

Gazeta Łomiankowska nr 9/2007

„