– Piotrek, no chyba nie jest dobrze. My się bracie już z tego nie wygrzebiemy. Najpierw zabranie pieniędzy niepełnosprawnym dzieciom a zaraz później zamknięci Domu Kultu. Czy myśmy całkiem powariowali. Przecież zrobiliśmy właśnie harakiri.
– Przez trzy lata szukaliśmy okazji, żeby ich pokonać. No dobra, pierwsze dwa lata były zmarnowane przez tego twojego drugiego zastępcę. Ale wreszcie go załatwiliśmy i działamy skutecznie.
– Jak skutecznie?
– Zwalczamy oponentów. Mamy wszystkie środki, pieniądze, armię urzędników, własne media. Oni nie mają nic.
– A nie mają przypadkiem racji?
– Nawet tak nie mów. Naszym celem jest zniszczenie tych ludzi. Nic innego się nie liczy. Musimy doprowadzać do zwarcia, do konfliktu i przy naszych zasobach, nie ma szans żebyśmy cokolwiek przegrali.
– A jednak przegrywamy.
– Nic nie przegrywamy. Zapytaj ludzi na ulicy. Co wiedzą? Że rada zamknęła Dom Kultu. To im powiedzieliśmy i to wszyscy powtarzają. Jest trochę takich co mówią, że nie możemy się dogadać z radą. Ci są nieszkodliwi, do przeciągnięcia w każdą stronę. A ci co mówią, że to my jesteśmy winni, to mała grupka. To my mamy media i my decydujemy, o tym co wiedzą ludzie.
Tymczasem za oknami urzędu przemknęły kolejno jedna po drugiej ekipy stacji telewizyjnych z wielkiego miasta gotowe opowiedzieć światu o małomiasteczkowych wydarzeniach.
Może jednak te wydarzenia nie są tak nieważne, jak się wszystkim wydawało?