W miasteczku ŁomPiong mieszka sobie kilku zacnych obywateli, którzy troszczą się o jego przyszłość. Są przed każdymi wyborami tak zatroskani, że aż gotowi są wydać na ten cel część swoich pieniędzy. Właśnie spotkali się by pogawędzić o swych troskach.
– Włodziu, czyj to był pomysł, żeby jego wystawić na burmistrza?
– Nie pamiętasz jak to było? Pomysł był taki. Musimy znaleźć kogoś, na kogo nikt nie będzie miał haka, to po pierwsze. Po drugie miał być nie całkiem ograniczony, żeby go można było pokazać ale nie za mądry, żeby nam nie brykał później. No i znaleźliśmy go. Był idealny. Później poszło jak w każdych wyborach. Najpierw gazetka z ładnym zdjęciem i wywiadami. Później sztab wyborczy i kandydaci na radnych, trochę ludzi z łapanki, trochę z kościoła, plakaty, ulotki. I gotowe.
– A ja to Włodziu za każdym razem się zastanawiam. Przecież tu nie mieszkają same tumany, co im można wszystko wmówić.
– W zasadzie nie same, ale tak jakoś wychodzi, ze ich wystarczy, żeby to zadziałało.
– Ale zobacz, po co my to wszystko robimy. Każdy kolejny nas kiwa…
– Jeden szybciej drugi wolniej, ten rzeczywiście nas wyrolował błyskawicznie.
– Oni tak mają. Jak już się tam znajdą, to im się wydaje, że mają tyle wszystkiego, że ludzi, uważasz, mogą jak plastelinę ulepić. Mają gazetę za państwowe pieniądze, imprezy, lans nieustanny. Jak tu przegrać?
– A jednak Marianku za każdym razem przegrywają. Cuda jakieś, co?
– Ano takie tu cuda u nas robimy. Najlepszego!
– No, na zdrowie!
Za oknem właśnie przejeżdżał saniami Święty Mikołaj. Ponieważ czyta w ludzkich myślach, od razu zorientował się, że musi ominąć mieszkania polityków, bo na jego usługi nie będzie tu zapotrzebowania. Ot zaradne miasteczko, samo przygotowuje sobie cuda.