Do gabinetu towarzysza PioRus wchodzi z hukiem szef grupy operacyjne ŁGB towarzysz Gruby.
– Cześć szefie, co dobrego słychać?
– Siadaj tu, no dobrych rzeczy dla ciebie to ja specjalnie nie mam.
– E no co ty, wszystko chodzi jak należy…
– Andrzej, ty się tak nie drzyj bo ja zaraz ogłuchnę, to nie sesja. Chodzi mi teraz o tamtą no wiesz poprzednią, co cię filmowaliśmy Jak się umawialiśmy? Mieliście każdego po kolei wyprowadzić z równowagi, żeby wyszedł z sali. Tak żebyśmy mogli sobie pójść do domu. Z jednym się udał, druga już się zbierała a ty nagle z tą "szują".
– No przecież sam mówiłeś "załatw tego szuję"…
– Ciszej, Andrzej. Ty masz łeb jak donica ale ci coś nie dociera. Ile razy mówiłem, że masz powtarzać po mnie co ci karzę a nie wszystko jak leci.
– No, w zasadzie tak…
– No i teraz mamy kłopot. Będą cię po sądach ciągać…
– Oni to mnie mogą …
– Ciszej, opanuj się, tu nie o ciebie chodzi, tylko o naszą władzę. Do tej pory to sobie wrzeszczałeś jako biedny obywatel. A teraz co – kryminalista jakiś?
– Przecież oni mnie wrabiają, "szuja" to przecież tylko takie tam …
– Spokojnie, sądem to już my się zajmiemy. Prawnik ma dużo wolnego bo przecież nie będzie czasu marnował dla tych bezładniaków, to sobie poradzi. Ale słuchaj, teraz strategia jest taka, gęba na kłódkę z tym oskarżeniem – tego nie ma – ty musisz być mieszkaniec skrzywdzony przez władzę, rozumiesz? Uwzięli się na ciebie, prześladują. Niech tam Danka też się trochę podlansuje, tylko błagam bez żadnego malarstwa, bo patrzeć na te jej bohomazy nie mogę.

Po kilku ustaleniach dalszych działań towarzysz PioRus pożegnał gościa i szybko wrócił do klawiatury.

Gruby wychodząc z trudem minął się w korytarzu z drobniutkim radnym Mazanem.
– Na dietach się upaśli, że nawet przejść się nie da – zaburczał pod nosem.