"W niewielkim miasteczku rządził niepodzielnie pewien satrapa. W tych rządach przeszkadzała mu grupka obywateli zasiadających w radzie, która zamiast zgadzać się na wszystko czego chciał satrapa, wysuwała różne żądania.
Satrapę coraz bardziej wyprowadzało to z równowagi. Obmyślał coraz to nowe sposoby, by tych niepokornych obywateli ośmieszyć. Podsuwał im projekty, których nie można było zaakceptować i opowiadał wszystkim, że rada nie podejmuje decyzji. A rada ciągle nie chciała się podporządkować.
Poddani satrapy nie lubili zajmować się sprawami władzy i nie chcieli słuchać ani jednej ani drugiej strony. Byli szczęśliwi, że ich to nie dotyczy. Pewnego grudniowego dnia miasteczkiem wstrząsnęły dwie pod rząd wiadomości. Najpierw, że satrapa zabrał pieniądze niepełnosprawnym dzieciom a niedługo później, że na złość radzie kazał zamknąć dom imprez kulturalnych. To było już zdecydowanie za dużo.
Od tego dnia obywatele zaczęli inaczej patrzeć na swego władcę. Każdy artykuł w oficjalnej prasie czytany był już z dużą podejrzliwością. Każda spontaniczna akcja wspieranej przez satrapę organizacji poddawana była w wątpliwość. Z każdym miesiącem obywatele coraz lepiej wiedzieli, co o tym myśleć, aż w wielkich wyborach grzecznie podziękowali satrapie za pracę." – zakończyła wróżka wpatrzona w szklaną kulę.
– Co to za jakieś bajdy – żachnął się Umiłowany Przywódca – co mnie obchodzi jakiś tam sarapata, czy jak mu tam.
– Precz mi stąd – zawołał wzburzony PioRus – ani mi się waż opowiadać takie rzeczy Umiłowanemu Przywódcy.
Wypchnąwszy wróżkę za drzwi zwrócił się do swego przełożonego z uspokajającym wyjaśnieniem – Nie ma co słuchać, to na pewno był przewodniczący rady , który perfidnie przebrał się za wróżkę.
Ale niesmak pozostał…