Do Umiłowanego Przywódcy zgłosił się zasłużony tajny współpracownik i wywiadowca. Wrócił właśnie z pewnego miasteczka w Polsce gdzie miały miejsce ciekawe wydarzenia. Dzieli się swymi spostrzeżeniami z Przywódcą, który miarowo porusza torebką herbaty w swej szklance.
Ich Burmistrz jest niezwykle przywiązany do Kościoła, no i oczywiście do przykościelnej partii. Przywiązanie to zostało już kilkakrotnie poddane ciężkiej próbie. Najpierw jego przyjaciele obrazili się, za zaproszenie lewicowego reżysera. Jakoś to załagodzono. Później dwukrotnie różni księża zwrócili mu publicznie uwagę, by jego zastępca nie wszczynał wszędzie awantur. Czarę goryczy przelało patronowanie przez tegoż zastępcę konwencji pewnej antyklerykalnej partii. Tego już przyjaciołom Burmistrza było za wiele. Powiedzieli mu: albo my, albo on. Decyzja była bardzo trudna, Burmistrz próbował godzić wodę z ogniem ale się nie udało. Nigdy w swoim życiu nie potrafił się przeciwstawić Kościołowi, więc i tym razem uległ. Zastępca został zwolniony.
W wyborach dwaj najwięksi przyjaciele wystartowali jako przeciwnicy. Burmistrz jako kandydat przykościelnej partii. Zastępca jako niezależny antyestabliszmentowy i walczący ze wszystkimi partiami politycznymi kandydat. Nie przeszkadzało nu to we współpracy z równie antyelitarną partią antyklerykalną i ulubionymi deweloperami.
– No i kto wygrał? – zaciekawił się Umiłowany Przywódca.
W tym momencie do gabinetu wpadł jak bomba towarzysz PioRus – No i znowu załatwiliśmy tych bezładniaków… – zaczął rozpromieniony.
– To my dokończymy innym razem – zwrócił się Umiłowany Przywódca do tajnego wysłannika – ale wiesz, u nas takie rzeczy nie przejdą, spokojna głowa.