– Rany, stary! Ale tu cuchnie!
– Od kilku dni już to czuć, wiesz, biegam tę trasę codziennie. Pewnie jakiś rozjechany pies. Albo inne zwierzę. Tak bywa, trącą autem i wrzucają byle gdzie, żeby na jezdni nie leżało. Jak nie sprzątną, zrobię inne kółko.
– A kto Ci przyjedzie sprzątnąć?
– No nie wiem, straż miejska, pożarna… Ktoś to powinien zgłosić.
– Ktoś?

Artur czuł ucisk w żołądku, gdy szedł z psem na spacer. Nie mógł uwolnić się od widoku poszarpanych zwierząt. Wychodząc z Luną, omijał to miejsce, ale i tak zabierał ze sobą duży kij, latarkę i straszaka. Dlaczego zachowuje się tak irracjonalnie? Dlaczego kawałek truchła napawa go takim lękiem? Żył w stresie od kilku miesięcy z powodu problemów, o których nie był w stanie powiedzieć Anecie, ale to nie miało nic wspólnego z tamtym spacerem.
– Cholera, schiza jakaś mnie bierze, poszarpana sarna i tyle! – mścił pod nosem. – Jesteś, do diaska, dorosłą, rozumną istotą, to żaden horror w realu, po prostu zwierzę!
– Halo! – Artur usłyszał nagle głos za sobą.
Zamarł. Bał się odwrócić. Luna zaczęła szczerzyć kły w kierunku tamtego człowieka.
– Niech pan uspokoi psa, chciałbym o coś zapytać.
Artur wciąż się nie odwracał.
– No niech pan uspokoi tego psa!
Głos był bardziej stanowczy, ale nie mocniejszy, to znaczy, że ten ktoś stał nadal tak samo daleko. Ściskając mocno kij, Artur powoli obrócił się i przeniósł wzrok na intruza.
– O, Artur! Cześć, to ja Krąż. Nie poznałem cię z tyłu w tym płaszczu i kapturze. Jejku, stary, jak ty wyglądasz… Źle się czujesz, czy co?
– Luna! Do nogi! – wycedził przez zęby Artur i pociągnął za smycz. W głowie czuł totalną pustkę, nie zadał sobie nawet pytania, dlaczego pies szczeka na kumpla, a znali się przecież od zawsze.
– Artur, źle się czujesz? – Krąż podszedł trochę bliżej, ale trzymał dystans, bo Luna mimo przywołania warczała cicho, siedząc obok nogi swojego pana. – Stary, powiedz coś, bo zacznę wierzyć w zoombie.
– Aaa nie, w zasadzie dobrze wszystko. Co tu robisz? Przecież nie masz psa.
– Twój za to jakiś ostry dziś. No Lunka, nie poznajesz mnie… – Krąż kucnął i wyciągnął rękę w stronę suki, ale Luna ostrzegawczo dała głos. – Widzę, że pani nie w humorze – powiedział, podnosząc się. – Masz może latarkę? Dziś biegaliśmy tu niedaleko z Bieniem i coś strasznie śmierdziało. Nie dawało mi to spokoju, więc przyszedłem zobaczyć. Wali strasznie, ale niewiele widzę, bo już zmierzcha. Nie pomyślałem, żeby zabrać swoją.
– Mam latarkę, ale właściwie to już powinienem wracać do domu… Aneta będzie się niecierpliwić…
– Hej, ale to niedaleko, nawet 5 minut wszystko nie potrwa. Chodź, obejrzysz. Może Luna coś wywącha.
Artur poczuł, jak dreszcz przechodzi przez jego ciało, ale mimo lęku, chciał zaspokoić swoją ciekawość. Wtedy też niewiele widział. Może się okaże, że to nic wielkiego i przestanie go prześladować ten widok. W końcu idą we dwóch. I z psem. Co się może stać? To tylko Dąbrowa. Mieszka tu od lat.

Była pewna, że ten facet, którego widziała zza okna samochodu, to Krzysztof. Nie widziała go od tamtych wakacji, kiedy przemierzali rowerem Kampinos. Ile to było lat temu? Chyba piętnaście? Zakochała się jak głupia gęś. On był starszy, mądry, wiedział tyle ciekawych rzeczy. Miała wrażenie, że oprowadzał ich po puszczy, jak po własnym domu. Tu było zrzutowisko, tu kryjówka partyzantów, tu coś tam jeszcze. Zresztą mało przywiązywała uwagi do tego, co mówił, byleby mówił… Miał aksamitny głos, od którego miękły nogi.

Co on tu robił? Nie wiedział przecież, że zamieszkała w okolicy. Że zamieszkali. Ona i jej mąż. Krzysztof nie wiedział właściwie nic o jej życiu. Nie mogła mieć pewności, czy w ogóle zapamiętał jej imię. Była epizodem z lasu. Namiętnością wśród jałowców. Dziś szlakami rowerowymi można podobno objechać puszczę w ciągu dwóch dni. Co my w niej właściwie robiliśmy przez tyle dni? Czasem wraca w jedno miejsce, niedaleko leśniczówki. Teraz nazywa się to Pod Starym Dębem. Tam właśnie…

Chrzęst klucza w zamku wyrwał ją ze świata wspomnień. W przedpokoju rozpoczęła się krzątanina. W końcu uchyliły się drzwi i Luna wpadła z impetem do salonu.

– Trzeba raport napisać z tej intenwencji w Dziekanowie.
Strażnik spojrzał na kolegę. Siedział cicho w kącie wtopiony w biurowe krzesło, jakby było bezpiecznym schronieniem.
– Nic nie będę pisał.
– Dawaj, napiszmy to i już. Przecież nie my będziemy to kontynuować. Nasza robota kończy się na tym raporcie. Ma to przejąć policja. Chłopaki z OSP mówili, że kroi się gruba sprawa. Szczątki poszły do ekspertyzy. Zamieszanie będzie, ale my wracamy już do normalnych zajęć.
– Ty napisz.
– No weź, tobie zawsze idzie to lepiej.
– Już nie.
– Ty! Coś tak się nabzdyczył? Nie, to nie. Napiszę sam. Bez łaski!
Strażnik usiadł przy komputerze i na monitorze powoli zaczęły się pojawiać czarne literki. W pokoju zapanowało milczenie, ciszę przerywało nerwowe tykanie zegara.
– Masz – człowiek wciśnięty z krzesło wyciągnął rękę do kolegi.
– Daj spokój, sam dokończę – odburknął funkcjonariusz.
– No masz, napisz, że znalazłem to na miejscu.
Strażnik odwrócił się i sięgnął po przedmiot, ukryty w dłoni kolegi. Okrągły medalion na łańcuszku. Jeszcze zabłocony, ale nie na tyle, by nie można było odczytać słów na nim wygrawerowanych.