– Żołądkowa to zło! – Krzysztof masował skronie i próbował skupić wzrok na gołejżarówce wiszącej pod sufitem. Swoją deklarację wygłosił na dźwięk skrzypiących,otwieranych drzwi.
– Oj tam oj tam – gospodarz najwyraźniej nie podzielał tak skrajnego zdania. – Kupiłemci browara, możesz zaklinować. Tylko ja… Znaczy, jak chcesz, to pij, ja będę musiałtrochę jeździć po Łomiankach, więc, jakby co, mogę ci najwyżej zostawić lustro…
– Dam radę i bez lustra, a za ten łyk złotego nektaru niechaj bogowie cię wynagrodzą
– Krzysztof zerwał się z posłania i nieomal wyszarpnął puszkę Kasztelana z rąkswojego zbawiciela.
– Bogowie? Wyznajesz kilku? Hi hi, jakby się tylko Kiliszek dowiedział…
– Piwo z kieliszka? Lepiej z kufelka, ale nie, nie trzeba, tak sobie pociągnę… – tomówiąc gość oberwał zamknięcie puszki, jakby to była zawleczka granatu, po czymz rozpędu opróżnił piwo do połowy. Następnie beknął rozbrajająco i potężnie, a jegonieogolone oblicze rozjaśnił uśmiech będący ucieleśnieniem rozkoszy.
– Mistrzu, niniejszym stwierdzam, iż uratowałeś mi życie. Najpierw zapewniłeś migodny wypoczynek, a teraz faktycznie uratowałeś moje życie. Takich rzeczy się niezapomina!
– Dobra, dobra – dobroczyńca wyraźnie czuł się skrępowany wylewnością Krzysztofa,z drugiej jednak strony aż pokraśniał z zadowolenia. – Wspominałeś wczoraj, żeprzydałby ci się komputer. Mam takie cudo od córki, z zagranicy. Sam nie korzystam,bo… tego, no… nie umiem. Ale zaraz przyniosę.
Zanim Krzysztof zdołał wciągnąć spodnie, na stole pojawił się laptop. Na oko miałponad pięć lat, ale nic nie sugerowało, że miałby być niesprawny. Po podłączeniu zasilaniaodpalił natychmiast.
– Super! Gdyby jeszcze tak…
– Internet? Nie ma problemu. – gospodarz wszedł mu w słowo, a w jego ręce pojawiłasię karteczka z jakimiś kulfonami, które okazały się hasłem. – Wreszcie się doczegoś przyda. Mam telewizję z oryndża przez satelitę. To i internet mi dali, ale Bóg miświadkiem, w życiu jeszcze tego nie używałem… Chociaż w sumie płacę.

Michał, właściciel i zarazem barman z Chillina, otworzył lokal koło ósmej. Jak zwyklepo nocy przespanej na kanapie w knajpie, otworzył drzwi od środka, co dawało muzłudzenie, jakby wychodził przed dom, gospodarsko zachęcając gości, by odwiedzilijego skromne ściany.
Zmrużył oczy, chroniąc je przed atakiem bezlitosnego słońca. Położył dłoniew okolicach lędźwi i wygiął całe ciało do tyłu, usiłując naciągnąć kręgosłup, który ponocy spędzonej w niewygodnej pozycji, wydawał się być masztem namiotu porozkładanymna kawałki. Odgłos, jaki dało się przy tym słyszeć przypominał łamaniesuchej deski. Kiedy z uśmiechem zadowolenia, w jaki przeszedł chwilowy grymas, towarzyszącytemu fizjoterapeutycznemu zabiegowi, otworzył oczy, gotów stawić czoławyzwaniom kolejnego dnia, wrzasnął z przerażeniem i cofnął się o krok. Przed nimstały dwie identycznie odziane i w ogóle tak podobne do siebie, że wydające się rozdwojeniemjednego obrazu widziadła. Właściwie były to dziewczyny, można domniemywać,iż bliźniaczki. Jednak ich wygląd sprawiał, że określenie „widziadła” dobrzeopisywał stan faktyczny. Obie były niesamowicie blond. Były tak blond, że musiały byćalbinoskami (bo raczej chyba nie posiwiały na widok Michała dokonującego łamaniakręgosłupa). Blond miały włosy, brwi i rzęsy. Ich twarze wydawały się bardzo blade,a tęczówki oczu na pewno miały krwistoczerwony odcień. Chociaż to akurat trudnobyło stwierdzić, jako że nosiły identyczne, ciemne okulary. Ubrane w skórzane płaszcze, z wystającymi z nich chudymi nogami wyglądałyby groteskowo, gdyby nie były tak… niesamowite.
Michał cofnął się i zatrzasnął drzwi odcinając się od świata, na którym o tak wczesnejporze poruszały się potwory.
– Żołądkowa to zło! – pomyślał, sprawdzając, czy drzwi są dobrze zamknięte.
Tymczasem całkiem realne niedoszłe klientki, poszukujące porannej kawy spojrzałyna siebie, wzruszyły ramionami i ruszyły wzdłuż Warszawskiej w poszukiwaniuinnego lokalu.

Czy można nazwać policjantem kogoś, kto po niespełna pół roku szkoły policyjnejwychodzi na ulicę, wciąż czując się w mundurze jak przebieraniec? Czy „prewencja”,jako nazwa służby, brzmi dumnie?
– Ty, Przemek, a właściwie po co nas tu wysadzili w tym lesie?
– Mamy obejrzeć teren, widzisz te druty kolczaste, tam, widzisz?
– Nie no, słuchałem przecież na odprawie… Mnie chodzi o to, czy oni sobie z nas nierobią jaj. Rozumiesz? Ja w sumie nie po to wstępowałem do policji, żeby teraz na wycieczkiłazić. Rozumiesz? Dwa, kurde, kroki od stolicy! Rozumiesz? Marszałkowska,Stare Miasto, Stadion Narodowy… Nawet ta, kurde, tfu-tfu-tfu, Pepsi Arena… A myw lesie, rozumiesz? Jak jakiś, za przeproszeniem, gajowy!
– Seba, wyluzuj. To jest ciekawe miejsce.
– Taaa… Prawie jak u mnie za stodołą.
– Przymknij się Seba i posłuchaj, co wyguglałem.
Przemek zatrzymał się i przekrzywiając smartfona tak, żeby słońce nie przeszkadzałow odczytywaniu tekstu zacytował:
– Atomowy bunkier dowodzenia w Puszczy Kampinoskiej. Puszcza Kampinoskakojarzona jest… bla bla bla, o tutaj.
– … dość ciekawą, kiedyś ściśle tajną budowlę, odporną na atak nuklearny – kwaterędowodzenia PRL.
W latach sześćdziesiątych… dobra dobra, no w każdym razie chodzi o to, że wchodziszna teren tajnej bazy! Czaisz?
– To znaczy jak? Jak tajnej, rozumiesz, jak brama otwarta i w ogóle?
– Nic nie rozumiesz. Tajna ona była. Teraz nie jest tajna, ale to nie znaczy, że jawna.Wchodzić tu można, sam zauważyłeś. Ale to nie znaczy, że wszystko co tu się dziejejest legalne i w ogóle. Kilka pięter w dół, skrytki, zakamarki, praca detektywistyczna.James Bond normalnie skrzyżowany z Indianą Jonesem. Taki James Jones… albo IndianaBond…
– Albo porucznik Borewicz. 007 zgłoś się…
– Patrol czwarty zgłoś się!
Z radiotelefonu przy pasku Przemka dobiegł chropawy głos dowódcy.
– Tu czwórka, potwierdzam.
– Jesteście już na miejscu?
– Tak jest, potwierdzam – powtórzył funkcjonariusz.
– Przypominam, macie dokonać tylko zewnętrznych oględzin! Absolutnie nie maciewłazić do żadnych piwnic! To jest rozkaz! A raczej, kurrr… dybanek, zakaz! Jak misię zgubicie, to nogi z dupy powyrywam i w uszy powkręcam! Jasne!?
– Tak jest, potwierdzam, w uszy! Bez odbioru. – Przemek odwiesił radio na miejscei z politowaniem spojrzał na Sebastiana, wciąż zaczytanego w tekście ze smartfona.
– Srejms Błąd. Sobie poszukasz! Grzybów i gówien, rozumiesz. Z zadupia, na zadupie,całe życie, rozumiesz, to samo!