Wizyta w siedzibie Straży Miejskiej nie zajęła Arturowi zbyt wiele czasu.
Generalnie chodziło o to, żeby osobiście powiedział co go niepokoi. Więc opowiedział wszystko, od momentu, kiedy Luna dokonała znaleziska, do tajemniczego zniknięcia sponiewieranego truchła.
– Więc nie potrafi pan powiedzieć, co to mogło być za zwierzę? – wbrew obawom Artura, funkcjonariusz nie tylko go nie zbył, ale wręcz wydawał się coraz bardziej zainteresowany.
– Ja nawet nie wiem, czy to było zwierzę… Chociaż, nie w sumie, na pewno zwierzę, no bo co innego mogłoby być? Jeśli miałbym zgadywać to sarna, albo nawet dwie sarny.
– I teraz tego nie ma?
– No, jak patrzyłem tam godzinę temu, to nie było, wątpię, żeby ktoś to zabierał i podkładał z powrotem. Nawiasem mówiąc, jak rozumiem, wyście tych szczątek nie sprzątneli?
Strażnik zrobił wielkie oczy.
– Nawet nie mieliśmy żadnego zgłoszenia, pan jest pierwszy. Niech pan jeszcze powie, czy to śmierdziało? Cuchnęło?
– Za pierwszym razem nic nie poczułem, ale później spotkałem kumpli… kumpla właściwie i on wspominał, że czuł smród padliny, ogólnie tak, z lasu, ale właśnie w tym miejscu. No i właśnie poszedłem sprawdzić, czy to jeszcze leży i zniknęło.
– Jakieś ślady zostały? – Strażnik był wyjątkowo dociekliwy.
– Prawdę mówiąc nie sprawdzałem.
– Wie pan co? To może się tam przejedziemy. Znajdzie pan to miejsce, prawda?
– Nie no, pewnie, że znajdę, w nocy nawet, ale co to się dzieje? Nie macie nic do roboty? Z tego co wiem, normalnie trudno was…
– Normalnie, to jest… normalnie. A dzisiaj jest trochę nienormalnie. Widzi pan, po pierwsze, to już drugie resztki znalezione w naszym rejonie, przy czym tamte pierwsze, to nie było… Właściwie, nie ważne.
– Co nie było? – tym razem to Artur się zaciekawił – Nie było zwierzę?
– Nie mogę o tym rozmawiać, ze względu na dobro śledztwa, rozumie pan. Zresztą to sprawa policji. A po drugie dzisiaj jest trochę nienormalny dzień. Zasadniczo, na nasz teren wkroczył czynnik zwierzchni.- Wizytację macie?- Artur zupełnie nie wiedział, jak ma rozumieć słowa funkcjonariusza.
– Nie, nie, to nie chodzi o to. Dostaliśmy rozkazy, to znaczy, nie tylko my, policja też, żeby ograniczyć swoje działania…
– Jeszcze bardziej niż normalnie?
– Panie Arturze, doceniam pańskie poczucie humoru, ale może mi pan wierzyć, że dzisiaj nie jest normalnie. Jest nienormalnie. I w ogóle, jedźmy, jeśli mamy jechać, bo zaraz się ściemni i nic nie będzie widać.
– W tych krzakach, to i tak niewiele widać, ale jedźmy, ma pan rację.
Strażnik na wszelki wypadek wziął mocną latarkę i razem wyszli z posterunku.

– Kurczę! – pomyślał Maciek – Akurat jak składam gazetę, wszyscy muszą dzwonić!
W końcu odebrał komórkę po szóstym sygnale.
– Tak słucham! – nie można powiedzieć, że powitanie było specjalną zachętą dla dzwoniącego, ale i tak redaktor starał się powściągnąć swoje zniecierpliwienie.
– Panie Maćku, czy pan czasem nie wie, co się dzieje koło Szpitala Dziekanowskiego? – głos nie należał do nikogo znajomego.
– Nie mam pojęcia, a co się ma dziać?
– No… UFO, to chyba tam, prawda, nie wylądowało, ale jakby się uparł, to może i nawet…
– Przepraszam, ale ja nie mam czasu na żarty w tej chwili, mocno zajęty jestem. Proszę napisać na portalu…
– Kiedy ja nie umiem, tam, no nie bawię się w takie internetowe… Ale no mówię, niech pan podjedzie, od Lutza jak pan będzie jechał w stronę szpitala to pan zobaczy, nie mam możliwości, żeby pan nie zauważył, bo kupę ludzi jest, reflektory i w ogóle, to rzeczywiście, jakby jakieś UFO wylądowało. A ja dzwonię, prawda, no bo myślałem, że może pan coś wie… Ale, najwyżej tam, popytam ludzi na miejscu. To szczęść Boże, do widzenia.
Maciek usłyszał dźwięk przerywanego połączenia i a później ciągły ton. Przez chwilę wpatrywał się w słuchawkę, ale numer na wyświetlaczu nic mu nie mówił. Zresztą chyba nie miało to większego znaczenia. Istotne było pytanie: co robić? – wsiąść na rower i podskoczyć pod szpital, czy dać sobie spokój i dalej składać gazetę?
Po krótkim zastanowieniu stwierdził, że kontrolna wyprawa zajmie mu góra pół godziny, a taka przerwa może być nawet wskazana dla pracy. Co do Obcych w Łomiankach, raczej nie miał złudzeń, jednak, coś tam musiało się dziać, skoro „życzliwy” zdobył się aż na telefon.

Nie minął kwadrans kiedy redaktor lokalnej gazety przecierał oczy obserwując przedziwny spektakl, który rzeczywiście rozgrywał się nieopodal płotu szpitala. Teren był otoczony barierkami, przy których stali chyba żołnierze, bo po mundurach trudno było stwierdzić. W każdym razie byli uzbrojeni. Wewnątrz ogrodzonej przestrzeni było jasno jak w dzień, ponieważ wszystko oświetlały potężne reflektory.
Maciek wyciągnął aparat i szybko strzelił kilka fotek. Kiedy przeglądał je na wizjerze aparatu, by sprawdzić jak wyszły nagle zatrzymał się na jednym i powiększył obraz.
– No, UFO, jak cię mogę!
W kadrze uchwycił trzy sylwetki odziane w kosmiczne skafandry. Białe stroje szczelnie okrywały ludzi (no chyba ludzi, prawda?) wnoszących coś do furgonetki stojącej na ogrodzonym terenie.
Samochód nie miał żadnych specjalnych oznaczeń, ani koguta – był to zwykły duży blaszak, chyba renault, ale na zdjęciu było widać, że oświetlone wnętrze skrywa coś na kształt laboratorium.
Maciek podniósł głowę znad aparatu i popatrzył na rzęsiście oświetlony teren. Tak, teraz zobaczył innych „kosmitów” podchodzących w rynsztunku do samochodu a potem znikających w cieniu za nim.
– Co tu się do… – zaczął formułować retoryczne pytanie, gdy nagle ktoś go złapał za rękę z aparatem.
– Proszę pana! – osiłek w czarnym uniformie drugą ręką wyjął mu kamerę z dłoni. – Tu nie wolno robić zdjęć!
– Niby dlaczego?! – parsknął Maciek i zaczął siłować się z facetem, próbując odebrać aparat – Proszę mi natychmiast oddać sprzęt, jestem dziennikarzem!
– Tak? A mogę w takim razie zobaczyć pańską legitymację? Zresztą nie mam czasu, odbierze pan sobie aparat na komisariacie!
– To jest jakiś pieprzony skandal, panie! Oddawaj pan mój sprzęt, ja tam mam zdjęcia do gazety! – niezwykle spokojny na co dzień redaktor wyraźnie stracił cierpliwość, ale, co tu dużo mówić, trochę się też przestraszył.
– Trudno. – funkcjonariusz odwrócił się na pięcie i zniknął zabierając ze sobą drogi aparat.
– Fuck! – wszystko stało się tak błyskawicznie, że Maciek nie zdążył zareagować jakoś bardziej stanowczo.
To wydawało się jakąś abstrakcją! Po prostu przyszedł facet i zabrał mu aparat! Nawet nie zostawił pokwitowania. Dzięki Bogu zostawił komórkę. Redaktor drżącymi ze zdenerwowania rękami wystukał numer komisariatu.
– Dlaczego was tu nie ma? – zapytał podniesionym głosem, kiedy usłyszał powitanie dyżurnego i sam się przedstawił, mówiąc skąd dzwoni.
– Nie mogę udzielać takich informacji, ale rzeczywiście, teren obstawiają służby innego szczebla państwowego. Nam polecono prowadzić swoje działania na terenie miasta i gminy. Tyle, że do Dziekanowa mamy się chwilowo nie zbliżać.
– Ale…
– Poradzą sobie! – głos dyżurnego aż ociekał sarkazmem – Ale to już nasza wewnętrzna sprawa… O co chodzi tak konkretnie?
– Zabrali mi aparat.
– Jakby co, wszystko widziałyśmy, możemy poświadczyć! – głos dobiegł zza pleców Maćka, powodując, że redaktor odwrócił się na pięcie z telefonem przy uchu i… zamarł.
Miał przed sobą niesamowite zjawisko – dwie dziewczyny, ubrane w jakieś dziwne steampunkowe, skórzane płaszcze. Istoty wydawały się tak identyczne, że redaktor przestraszył się, czy wzrok mu nie szwankuje, pokazując rozdwojony obraz.
Zaczął obawiać się też o głowę, bo dziewczyny miały zupełnie białe włosy, a oczy, mimo ciemności, kryły za dużymi ciemnymi okularami.
Były halucynacją.
Albo przybyły z kosmosu.
– Zadzwonię później… – wyszeptał słabo do słuchawki i przerwał połączenie.