W niedzielne popołudnie towarzysz TaKry odwiedził towarzysza PioRus by poradzić się w sprawie natrętnego obywatela, który skarży się na urzędników.
Siedząc wygodnie w fotelu towarzysz PioRus wyjaśnia koledze zawiłości zarządzania kadrami.
– Widzisz Tadziu, trzeba w tej sprawie mieć trochę doświadczenia, ja przez lata sprzedawałem u ojca żarówki więc coś o tym wiem. Urzędnik musi przede wszystkim znać pana. Rozumiesz, nie może być zbyt pewny siebie. Każe mu się podejmować decyzje …
– Jak to? Wtrącił TaKry
– Czekaj Tadziu, może sobie podejmować decyzje jakie chce, później klient idzie do burmistrza, znaczy do mnie …
– Jak to? zapiszczał cichutko TaKry.
– Oj Tadziu – zniecierpliwił się PioRus – wiesz dobrze, że Tomek nawet nie rozumie swoich przemówień, które mu piszemy. No więc przychodzi taki do mnie i o co chodzi? O to, że ma wyjść z przekonaniem, że jestem najlepszym burmistrzem. Obiecuje mu się zmianę decyzji, wykup ziemi jak temu gościowi z Bajkowego, czy co tylko chce.
– Ale przecież od wszystkich nie wykupisz …
– Tadziu, ty to chyba powinieneś zostać przy naprawianiu samochodów. Tu trzeba menadżerskiej głowy.
– To znaczy, co?
– To znaczy, że jakoś to się załatwi. Nie można o wszystkim na raz myśleć bo osiwiejesz.
– A co z tym urzędnikiem, który podjął decyzję?
– A no widzisz, i to jest najważniejsze. Urzędnik ma powiedziane, że ma zmienić decyzję. A jak się to z przepisami nie zgadza, to ma kombinować jak chce, albo fora ze dwora. Oni wiedzą, że już nie jednego wymieniliśmy. Najlepsze są młode kobitki bo one nie podskakują.
TaKry pokręcił z uznaniem głową.
Kiedy wychodził, za furtką czekał już na niego zniecierpliwiony obywatel.
– Spiepszaj dziadu! Rzucił odważnie TaKry i pokuśtykał zadowolony do domu.