Po sześciu latach od wprowadzenia radni zdecydowali, że wzbudzająca wiele kontrowersji i emocji opłata adiacencka będzie wynosić 0%, co praktycznie oznacza jej likwidację.

Opłata adiacencka ma w naszej gminie stosunkowo krótką historię. Wprowadzenie jej uchwałą Rady Miejskiej w 2001 r. w zasadzie przeszło bez echa. Problemy zaczęły się, gdy kilka lat później burmistrz rozesłał pierwsze dokumenty do mieszkańców Łomianek Starych. Trudno się dziwić, bo w przypadku niektórych posesji opłata miała wynosić nawet kilkanaście tysięcy. Opór mieszkańców był niezwykle silny i poprzedni burmistrz wstrzymał pobieranie opłaty.

Czas szybko mija. Ówczesna opozycja kierowana przez obecnego burmistrza Wiesława Pszczółkowskiego, która była zdecydowanie przeciwna wprowadzaniu opłaty, w obecnej Radzie ma miażdżącą przewagę. Wprowadzenie stawki zerowej nie może dziwić, tym bardziej że zapowiadano takie posunięcie w ubiegłorocznej kampanii wyborczej.

Czy zatem opłata adiacencka w naszej gminie odchodzi do lamusa? Nie wiadomo jak zgodność uchwały z obowiązującym prawem oceni wojewoda. Są ponoć wyroki NSA, że opłata nie może wynosić 0%. Faktem jest jednak, że ustawodawca tak skonstruował ustawę (myślę, że świadomie), by wprowadzenie opłaty adiacenckiej było możliwe tylko wówczas, gdy zarówno organ uchwałodawczy, czyli rada miejska, jak i wykonawczy, czyli burmistrz, tego chcą. Artykuł 145 ustęp 1 mówi wyraźnie, że burmistrz miasta może (czyli nie musi)w drodze decyzji wprowadzić opłatę adiacencką. A artykuł 146 ustęp 2 stanowi, że wysokość stawki opłaty adiacenckiej ustala rada miejska w drodze uchwały.

Czekając na decyzje wojewody warto zastanowić się, jakie mogą być konsekwencje rezygnacji z opłaty adiacenckiej. Powszechnie używany argument, że brak opłaty naraża gminy na straty finansowe, przynajmniej w przypadku Łomianek jest raczej nietrafny. Wycena nieruchomości, organizacja poboru opłaty i ustawowa możliwość rozłożenia płatności na raty generują od razu bardzo poważne koszty. Ustawowo trzeba też uwzględnić wartość świadczeń wniesionych na rzecz budowy infrastruktury przez mieszkańców (choćby wpłaty na komitet wodno-kanalizacyjny).

Ale przynajmniej w jednym przypadku opłata adiacencka mogłaby się przydać. Właściciele niezabudowanych posesji łomiankowskich, zameldowani i mieszkający w innych gminach, w żaden sposób nie partycypują w kosztach budowy infrastruktury technicznej (poza śmiesznie niskim podatkiem od nieruchomości), a wartość ich własności wyraźnie wzrasta w wyniku naszych inwestycji.

Rozwiązań może być wiele. Warto się nad nimi zastanowić, aby w końcu stworzyć stały i powszechnie akceptowany system partycypacji mieszkańców. Likwidacja opłaty adiacenckiej może być ewentualnie tylko fragmentem takich działań.

Andrzej Kaliński
Nasze Łomianki – nr. 4(68)2007

„