Światła zgasły po raz drugi. Po raz pierwszy w galerii Kokko Art 24-tego marca a teraz 25 maja w łomiankowskim Domu Kultury. Ciemność sprzyjała koncentracji na treści dokumentalnego filmu Bohdana Kezika pod tytułem Ulica Zachodnia.

Po obydwu odsłonach dogłębnie uświadomiliśmy sobie, że Łomianki to nie tylko satelita i sypialnia Warszawy, miejsce wielu przedsiębiorstw, Jeziorko Dziekanowskie, czy też lasy Kampinosu, ale również społeczność bogata w sferze intelektualnej, bogata we własną historię i tradycję, siedlisko wielu artystów i ludzi zapisanych w księgach dziedzictwa narodowego. Dzięki filmowi oderwaliśmy się na chwilę od budowania kapitalizmu i wróciliśmy do lat budowania socjalizmu, odczuliśmy komfort należenia do pewnej społeczności, odczuliśmy nieprzemijające wartości jak wartość rodziny, przyjaźń i spójność sąsiedzka, zasiedzenie, ludzka solidarność; mogliśmy również położyć na szali pojęcia ulotne jak pieniądze i sztuka.

Jestem architektem, projektuję i uczę rysować, i wiem doskonale ile koncentracji i wysiłku wymaga praca twórcza. Film Bohdana Kazika bardzo zgrabnie przeniósł nas w przeszłość przywołując obrazy miłe sercu nie tylko bohaterom filmu ale chyba też każdemu człowiekowi oraz pokazał teraźniejszość, udowodnił, że tradycje pracy twórczej są nadal kontynuowane, że sztuka była, jest i będzie; – co dzisiaj łatwo umyka uwadze, w dobie pędu do dóbr materialnych przy dramatycznych zmianach administracyjnych i ekonomicznych zachodzących w Polsce. Bohdan Kezik z kunsztem wirtuoza wybrał każdy gest, grymas twarzy, detal monologu czy dialogu oraz ułożył poszczególne kadry i sekwencje w monolityczną całość tak, by wycisnąć maximum efektu a nawet – łzy szczęścia. Posługując się niesłychanie ograniczonymi środkami finansowymi i technicznymi stworzył film dokumentalny o nieprzemijających wartościach (specjalnie powtarzam ten zwrot) nie tylko dla lokalnej społeczności ale także dla całego narodu, gdyż film opowiada o ludziach zasłużonych dla dorobku państwowego. Film został zrobiony w okresie zimowym i tylko z kilkoma wizjami lokalnymi; natomiast z zegarkiem, który nie miał cyferblatu: film kosztował mnóstwo czasu.

Zauważmy, że bez pomysłu, bez zainteresowania, bez zaangażowania i poświęcenia się jednostki, bez wrażliwego intelektu nie moglibyśmy odnieść tych miłych wrażeń. Atrybuty te są nierozerwalne z jakąkolwiek pracą twórczą. Praca twórcza i społeczna Bohdana (mieszkańca Łomianek) zasługuje na najwyższy wyraz uznania i z pewnością chlubnie powiększa zasoby filmoteki narodowej. Używając filmu, zdjęcia, muzyki i narracji w tak krótkim czasie opowiada On niby te proste zdarzenia, które to jednak bez Jego zapisu utonęłyby jak w łzy w deszczu. Musimy sobie uzmysłowić, że jesteśmy zaszczyceni obecnością Bohdana Kezika w naszym życiu i w naszej społeczności. Aż chciałoby się powiedzieć, że film o Ulicy Zachodniej powinien być teraz głębiej rozbudowany o życie i twórczość artystów, ale zostawmy to do decyzji filmowego maestra.

To nie pierwszy film Bohdana Kezika i o jego osiągnieciach spodziewajcie się mojego następnego artykułu. Dziękujemy Ci Bohdanie. Brawo Bohdan Kezik!!!!!Światła zapaliły się, zachwyceni widzowie powoli rozeszli się do domów. Ja – powiedziałem co winno być powiedziane.

Krzysztof Bielecki

„