Nie wszyscy lubią szukać, znajdować nowe miejsca w internecie. Dla nich kopia wpisu z początku lipca. Całkiem niezdezaktualizawnego.

Gdy spojrzeć na serię wydarzeń z ostatnich miesięcy, to kształtuje się taki oto obraz.

Władza umacnia się. Jej siła objawia się głównie w tym, że nie musi już liczyć się z nikim. Jest pewna siebie, nie pozwala sobie na okazywanie słabości, jaką w jej mniemaniu byłoby ustąpienie przed presją, czy nawet błaganie mieszkańców.

Jest spora ilość mieszkańców, którym to imponuje. Którzy lubią kogoś takiego mieć nad sobą. Na tym wyrosły wszystkie totalitarne reżymy i ciągle w różnych miejscach wyrastają na nowo. Historia pokazuje, że nie są to rządy, które później dobrze się wspomina. Co więc robić byśmy i my takich wspomnień mieli jak najmniej?

Widzę dwie drogi. Pierwsza, zabiegać by ludzi tak rozumujących było jak najmniej. To długa droga polegająca na budowaniu społeczeństwa obywatelskiego. Jest obiecująca, lubimy to robić ale wiemy, że na krótką metę jest niewystarczająca.

Druga droga naznaczona jest pewnym kapitulanctwem wobec ideałów. Inni powiedzą, że jest to droga realizmu. Każe ona przekonać ludzi lubiących silnego przywódcę, który nie patyczkuje się z opozycją, że ten ich przywódca wcale nie jest taki silny.

Którą iść drogą? Doświadczenie wyborcze uczy: nie jedną drogą, nie każdy osobno ale i nie wszyscy jednakowo. Niby proste ale tylko z pozoru.

Jest nad czym myśleć przy wakacyjnych wywczasach.