Dobrą miarą wartości i charakteru osób pełniących funkcje publiczne jest ich postawa w trudnych czasach, wymagających współpracy i skupienia się na najważniejszych celach. W Łomiankach chwilami bywało żenująco.

W czasie kwarantanny, zarządzonej w marcu przez rząd RP, ludzie podejmowali różne działania, żeby próbować zbyt szybko nie zwariować lub nie popaść w depresję z powodu konieczności siedzenia w domu, nadmiaru wolnego czasu i poczucia niepewności. Wzrastała oglądalność seriali z Neflixa, wzrastało spożycie alkoholu, wzrastała aktywność na portalach społecznościowych. Była to też wyjątkowa okazja do zdobycia internetowej popularności. Rozgłos zdobywały szczególnie przejawy niesienia pomocy, wspierania potrzebujących, rozładowywania napięcia poczuciem humoru.

Dawać maseczki!

Z tej okazji próbowali też korzystać niektórzy radni z Łomianek. Z różnym skutkiem. I tak np. w czasie gdy w szpitalach brakowało podstawowych środków ochrony i gdy ludzie dobrej woli organizowali charytatywne akcje szycia maseczek, które przekazywali do potrzebujących, radny Piotr Bartoszewski postanowił pokazać swoją jakże głęboką troskę o bezpieczeństwo i dobrostan mieszkańców Łomianek. W tym celu systematycznie bombardował wszystkie łomiankowskie media społecznościowe żądaniami szybkiego wydania rezerwy finansowej i natychmiastowego zakupu z budżetu miasta maseczek, a także płynów dezynfekujących dla wszystkich mieszkańców. W dodatku szybko okazało się, że wcale nie był to żenujący żart dla rozładowania napięcia spowodowanego kwarantanną. Jako wzór właściwego postępowania radny podawał przykłady kilku miejscowości, których władze w celach propagandowych takich zakupów dokonały.

Radny unikał odpowiedzi na pytania, dlaczego podatnik (także ten ledwo wiążący koniec z końcem) miałyby być współfundatorem maseczek dla wszystkich mieszkańców, również tych bardzo dobrze sytuowanych, dla których zakup maseczki nie jest żadnym problemem. Myślę, że gdyby radny Bartoszewski był burmistrzem Łomianek, to z całą pewnością w kwietniu lub maju na ul. Warszawskiej odbyłaby się uroczysta ceremonia powitania przez władze Łomianek helikoptera transportowego z maseczkami i mydłem dla mieszkańców, zakupionymi z rezerwy finansowej miasta.

Gdy okazało się, że w Łomiankach są pierwsze osoby z potwierdzonym rozpoznaniem Covid 19, radny domagał się od władz miasta podania do publicznej wiadomości ich danych. A gdy w drugiej połowie kwietnia odnotowano pierwszą ofiarę śmiertelną w powiecie warszawskim zachodnim, krzyczał z Facebooka (zapewne myśląc, że spowoduje to co najmniej zamieszki): „Dlaczego burmistrz milczy?!”. Witold Gombrowicz uważał, że tzw. miejscowy pajac, któremu wydaje się, że jest miejscowym mędrcem, to zjawisko pożyteczne, bo skłania ludzi do myślenia. Być może miał rację.

Przewodniczący nie przewodzi

Z kolei w kwietniu i w maju trwało namawianie przewodniczącego Rady Miejskiej, Adama Salwowskiego, do zwołania sesji Rady Miejskiej. Była ona potrzebna do podjęcia niezbędnych, zastrzeżonych do kompetencji Rady, decyzji, bez których władze wykonawcze nie mają podstaw prawnych do prowadzenia czynności związanych z kontynuowaniem inwestycji czy rozstrzygnięciem przetargu na wywóz śmieci. Zgodnie z przepisami prawa sesję rady miejskiej może zwołać tylko przewodniczący. Przewodniczący jednak stwierdził, że jego zdaniem najbliższy bezpieczny termin na obrady Rady Miejskiej będzie dopiero pod koniec czerwca. Więc wcześniej sesji nie zwoła.

Pojawiła się więc koncepcja zorganizowania obrad zdalnych (jak zajęcia w szkołach), ale przewodniczący i część radnych uznała, że tablety, w które radni zostali wyposażeni na początku kadencji, nie gwarantują odpowiedniej jakości i bezpieczeństwa obrad w takim trybie, a w dodatku nie wiadomo, czy wszyscy radni mają odpowiednie kompetencje cyfrowe, by w obradach zdalnych skutecznie uczestniczyć. Zasugerowano jednak, że jeśli Urząd Miejski kupi radnym laptopy z odpowiednim oprogramowaniem, to jest jakaś nadzieja, że sesja przed końcem czerwca może się udać, chociaż gwarancji nie ma.

W tym miejscu warto przypomnieć, że wszyscy radni otrzymują z budżetu miasta (więc od mieszkańców) co miesiąc 1600-2000 zł. Nie jest to wynagrodzenie jak za pracę, lecz zryczałtowany i niepodatkowany zwrot kosztów ponoszonych w związku z pełnieniem funkcji radnego. W sytuacji, gdy radni z powodu kwarantanny przez dwa miesiące nie ponoszą kosztów, bo nie uczestniczą w zebraniach i sesjach, nie tracą czasu na dyżury itp., to upominanie się o dodatkowe zakupy sprzętu do uczestniczenia w pracach Rady może wydawać się trochę nie na miejscu. Jeśli ktoś nie ma prywatnego laptopa (w co można wątpić), to przeznaczenie części miesięcznej diety na jego zakup byłoby dobrą formą poniesienia jednak jakichś kosztów, wynikających z pracy radnego i w jakimś sensie dawałoby moralne prawo do przyjęcia diety za czas „zamrożenia” prac samorządu.

Wszystko wskazuje na to, że przewodniczący i część radnych postanowili wykorzystać epidemię do realizacji jakiegoś szerszego planu z zakresu lokalnej polityki. Pewnie niebawem dowiemy się, jakiego.

Juliusz Wasilewski