Umiłowany Przywódca studiuje album ze zdjęciami Józefa Stalina.
– Ty – znad książki odzywa się do swego towarzysza – to był gość. On się nie ob… tego. Jak ktoś był z opozycji to przestawał być i szlus.
– A co ty tak w kółko obrazki tylko oglądasz?
– No bo wiesz, czytanie mnie męczy. Kto by do tego miał cierpliwość. Ciągle o tym samym, tylko obce słowa różne wstawiają. To nie dla mnie. O zobacz, tu z dziećmi w przedszkolu, tu z pionierami, tu z dziewczynką na kolanach. Ty, Piotrek, ja bym też tak chciał. To ludzi bierze, jak ty tak ciągle z dziećmi. To takie proste i niewinne.
– A co chciałbyś foto z jakimś bachorem? Nie ma problemu, zaraz ci zorganizuję.
– No ja to bym nawet myślał, żeby do jakiego przedszkola albo co. Posiedzieć tam z nimi.
– No można taką ustawkę zrobić. Tylko zaraz się zaczną czepiać, że przedszkoli nie budujemy. Co by tu?… Mam! Sprowadzimy ci dzieciaki tutaj.
– Jak to tutaj? Tu ludzie pracują. To się nie da.
– Przecież z tego powodu się nie zwolnią. Poustawia się wokół urzędu zabawki i obsiądą cię te gnoje jak muchy. Będziesz dobrotliwy ojciec narodu z huśtawkami.
– No nie wiem Piotrek, żebyśmy nie przegięli i nie zrobili z urzędu jednej wielkiej piaskownicy.
– Nic się nie martw, łopatek i wiaderek dla wszystkich wystarczy.

I znowu miasteczko Łom-Piong stało się prekursorem. Jeszcze nikt w historii nie posadowił magistratu w środku piaskownicy.