Pan Bogdan nie ma rodziny o tradycjach malarskich, jednak już od najmłodszych lat wiedział po prostu co będzie robił. Odkąd pamięta, wiedział, że będzie malował – to było jego marzenie. Już w szkole podstawowej jakaś siła ciągnęła go w stronę tej dziedziny sztuki.

Ojciec artysty był inżynierem – projektował silniki wysokoprężne – i dzięki temu zawsze miał jako dziecko pod dostatkiem ołówków i papieru.
Będąc chłopcem głównie rysował. W szkole podstawowej był tym, który ozdabiał sale szkolne i jak trzeba było coś namalować, wykorzystywano jego zdolności.
Pamięta że już jako małe dziecko chodził bardzo często do Muzeum Narodowego i przyglądał się obrazom. Było to dla niego zawsze wielkie przeżycie. Po ukończeniu szkoły podstawowej zaczął naukę w liceum plastycznym w Łazienkach. Jest z ostatniego rocznika, który ukończył tę szkołę.
W roku 1977 rozpoczął studia na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Miał to szczęście, że jego nauczycielem był wspaniały Jan Tarasin (malarz i grafik, wielbiciel Bruegla, jeden z ciekawszych polskich artystów) późniejszy rektor ASP.
Przez trzy lata pod kierunkiem prof. Haliny Chrostowskiej studiował grafikę (Pani profesor uważała go za wybitnego studenta).
Ponieważ od dzieciństwa rysował, malarstwo sprawiało mu sporo kłopotów. Na uczelni nauczył się w pewnym stopniu sztuki malowania. Jednak dopiero w Ameryce dostał tęgą szkołę malowania, kiedy to musiał zarabiać na chleb malowaniem.
Wyjechał z kraju do Stanów w 1989 roku i rozpoczął współpracę z domem aukcyjnym „Gulf Shore Auction Company””. To była praca ściśle komercyjna. Malował na zamówienie i zarabiał pieniądze. Wykonywał kopię obrazów od Piero della Franceska do Vincenta van Gogha. W chwili obecnej tego domu aukcyjnego już nie ma. Artysta utrzymuję jednak nadal kontakt ze Stanami.

Zamieszkał w Łomiankach – Dąbrowie. Obecnie „”żyje z malowania””. Jeżeli teraz sprzedaje obraz, to ma on określoną wartość, co kiedyś nie było tak oczywistym. Swoje obrazy wystawia i sprzedaje w galeriach w całej Polsce. Czasami potencjalni nabywcy jego sztuki zgłaszają się osobiście.

Jego obrazy są osadzone w naturalizmie i abstrakcjonizmie. Te abstrakcyjne uważa za trudniejsze od realistycznych. Obraz abstrakcyjny nie ma żadnego punktu odniesienia, dlatego jest trudno jest go skomponować. W realistycznych znajdują się punkty odniesienia, np. piękna kobieta lub dziecko. Taki obraz jest dużo łatwiej namalować. Nie maluje miniatur. Ma za słabe oczy i odsuwa się od tego rodzaju form artystycznego wyrazu.
W jego pracach nie ma dynamiki, bardzo lubi spokój. Jest zdania, że jakby prześledzić przez wieki naszą kulturę śródziemnomorską to większość obrazów związanych z naszą wspólną europejską kulturą są to obrazy spokojne. Może nieco sztuki barokowej jest trochę szalonej, potem ekspresjonizm niemiecki…, a nawet impresjoniści malowali większość obrazów spokojnych.
Obrazy tworzy czasem w kilkanaście minut. Są jednak obrazy, które malował przez dwa lata.
Maluje bardzo drobnymi pędzlami, nie używa dużych pędzli. Stara się być uczciwy w tym co robi. Uważa, że generalnie na rynku jest dużo udawanego realizmu.

Pan Wiesław Ochman, który przyjeżdża często mówi do artysty – „”Panie Bogdanie, pana koledzy dawno by ten obraz skończyli, a Pan maluje, maluje i końca nie widać””. Wiesław Ochman nie tylko wspaniale śpiewa, ale sam maluje obrazy, skończył liceum plastyczne i jest znakomitym malarzem i kolekcjonerem. Wiesław Ochman organizuje charytatywne aukcje obrazów, między innymi w Nowym Jorku, które służą rozwojowi kultury polskiej. Parę obrazów Bogdana Warownego znalazło się na aukcjach pana Wiesława, w tym obraz przedstawiający pejzaż Łomianek. Przepiękne pejzaże Łomianek i okolic inspirują go do namalowania szeregu obrazów. Na ostatnim wernisażu w Domu Kultury pokazał trzy pejzaże z Łomianek – dwa zimowe i jeden jesienny.

Pomimo upływu czasu, cały czas tkwi w nim pasja malowania – jednak jako że żyje z malarstwa, czasami nie maluję tego, co by chciał.
W trakcie malowania ogarnia go często tzw. gorączka twórcza, ale najczęściej liczy się praca. Większość obrazów, jak mówi – „”trzeba wypracować””. Malując cały czas stara się doskonalić swój warsztat.

Drugą pasją artysty jest robienie mebli oraz rzeźbienie. Sam robi ramy do obrazów oraz złocenia ram. Nikt go stolarstwa nie uczył. Jest samoukiem. Prawie wszystkie dębowe meble w domu wykonał swoją ręką. Wiele osób nie wierzy, że je zrobił.
Trzecią pasją Bogdana Warownego jest piłka nożna – to zapalony kibic.

Piotr Derentowicz

„