Katarzyna, 34 lata, Łomianki Chopina
Za różnorodność i niespójność, za kalejdoskop ludzkich charakterów, za to,że nieudolność władz zwalcza się zaangażowaniem mieszkańców, za to żewszyscy wszystko wiedzą, ale nikogo nic nie obchodzi, za to że nic się niedzieje, ale jest dużo fanu, za urok podwarszawskiej sypialni i bliskość stolicy, zawielką wodę, która potrafi jednoczyć, za wały, które wciąż chronią, za bażantypod oknem, za przyjaźnie i uprzedzenia, za to że zawsze jest problem zewszystkim, a jednak da się z tym żyć – kocham i nienawidzę.

Andrzej, 18 lat, Łomianki Centralne
Kochać to jak mogę Gombrowicza – nie Łomianki :)Ale generalnie jest spoko. Lubię to miejsce. Lubię wyskoczyć nad Wisłęi spojrzeć na drugi brzeg. Trochę mało opcji dla ludzi w moim wieku– zwłaszcza jak ktoś nie bardzo lubi biegać bez sensu za piłką.Przydałoby się więcej kultury, ale takiej z jajami, koncerty, wystawy. Więcejabstrakcji. Choć i tak jest to miejsce totalnie odjechane – wystarczy spojrzećna budynki przy Warszawskiej. Totalny odjazd.Jak mówił mistrz: Rzeczywistość jest zawsze bogatsza od naiwnych iluzjii kłamliwych fikcji.

Martin, 35 lata, Łomianki Chopina
Jako obcokrajowiec, ufając przeczuciu mojej żony, rodzimej Warszawianki,prawie bezmyślnie i nagle zamieniłem mieszkanie w Warszawie na Łomianki.Polubiłem to miejsce od pierwszego kontaktu i nic się do tej pory nie zmieniło.Mieszkając całe życie w dużych miastach, tu odkrywam nową rzeczywystość,szukam inspiracji w lokalnych miejscach i ludziach.

Krzysiek, 24 lata, Dąbrowa Leśna
Mieszkam tu, ale żyję w Warszawie. Łomianek nie kocham, bo trudno kochaćcoś, czego się nie zna. Jestem zbyt pragamtyczny, żeby kochać miejscowość,w której dziś mieszkam, a jutro może już nie, bo się wyprowadzę.

Iwona, 39 lat, Buraków
Kocham Łomianki, jak małe dziecko kocha rodziców – bezwarunkowo. Znamje od urodzenia, lubię od urodzenia, wiążą się z nimi fajne wspomnienia.Mam tu wielu znajomych, wiele miejsc jest dla mnie ważnych i nie wyobrażamsobie, że mogłabym się stąd wyprowadzić. Łomianki zmieniają się, niektórez tych zmian nie podobają mi się, ale to nadal są moje Łomianki.

Aleksandra, 36 lat, Łomianki Majowe
Kiedyś było fajniej: mało domów, mały ruch samochodowy, na mojej ulicymożna było grać w zbijaka, badmintona, a nawet w kapsle, co zresztą jakodzieci robiliśmy nader często. Teraz się nie da. Teraz sąsiedzi zaglądają sobiew okna, bo zabudowa jest tak gęsta, moją ulicą przejeżdża samochódza samochodem, więc moje dziecko raczej na niej w kapsle nie pogra…Kiedyś spotykałam w ogrodzie jeża i wiewiórkę, teraz spotykam czasem psasąsiadów. Ale cóż, wszystko się zmienia. Może więc pora poszukać nowegomiejsca na ziemi…?

MIESIĘCZNIK LOMIANKI.INFO – 1/2011

„