W gabinecie Umiłowanego Przywódcy jak zwykle toczą się strategiczne dyskusje. Rozparty w krześle PioRus właśnie odebrał telefon od dyrektora Domu Kultu.
– Tak… tak, niczego się nie bój. … oni to nam mogą … a te kwity, co polecenie ode mnie
dostałeś, to tu zaraz przynieś, no wiesz musimy wszystko posprawdzać… Jeszcze raz ci mówię, z nami nie zginiesz… Cześć.
– Pisarzyna jeden – zwrócił się do Umiłowanego Przywódcy – wylansował się razem ze swoim kumplem tak jak nigdy w życiu. Wszystko dostawał dla swoich, co chciał a teraz się dziwi.
– Piotrek, a czy on cię przypadkiem nie nagrywa?
– A niech nagrywa. Te nagrania to sobie może u cioci na imieninach puszczać. Był materialnie odpowiedzialny, kwity podpisywał? To jego zmartwienie.
– No to kogo mamy na jego miejsce? Za chwilę trzeba będzie konkurs ogłosić, to już teraz musimy wiedzieć co i jak.
– Ważne, żeby mieć kogoś, co nie będzie podskakiwał. To znaczy, żeby nie był za dużym fachowcem, co sobie może łatwo znaleźć robotę gdzie indziej. Taki ci przyjdzie i zaraz powie "tego to ja nie zrobię a jak mnie zwolnicie, to bez problemu znajdę robotę".
– O tacy to są najgorsi. Najlepiej nam się sprawdzają dziewczyny. Weź się Piotrek rozejrzyj. Dobrze jakby nie była stąd, żeby się musiała tylko z nami liczyć.
– Liczyć i dzielić – zażartował zadowolony z bystrości swego umysłu PioRus.

Wkrótce wieść o kastingu jęła się rozchodzić pocztą pantoflową po miasteczkach okolicznych i wioskach a im dalej było i ludzie mniej o porządkach w ŁomPiong wiedzieli, tym i chętnych było więcej.