Lobbing jest to sztuka skutecznego oddziaływania na urzędników i polityków, wpływ na ciała ustawodawcze w interesie określonych warstw, grup, instytucji, itp. głównie przez „urabianie”” członków parlamentu. Lobbing ma powodować podejmowanie ważnych decyzji w ten sposób, aby były one zgodne z interesami zleceniodawcy lobbysty.
Lobbystów nazywa się często „”uczniami Machiavellego”” a lobbing „”marketingiem makiawelistycznym””. Wynika to zapewne z faktu, iż działania lobbystów nie zawsze są uczciwe. Mają przecież, wszelkimi możliwymi środkami, doprowadzić do wymaganego przez zleceniodawcę rozwiązania. Dlatego też działania lobbingowe często są działaniami korupcyjnymi: w świecie polityki nie ma przecież miejsca na „”sentymenty””, a tam gdzie chodzi o „”wielkie”” pieniądze, rzadko dochodzi do głosu sumienie.
Wyróżnić można trzy rodzaje podmiotów zajmujących się lobbingiem w sposób profesjonalny:
– agencje lobbystyczne (public affairs),
– agencje public relations,
– „”wolnych strzelców”” lobbingu (free lance lobbyists).
Usługi lobbingowe nie są tanie, ponieważ z uzyskaniem oczekiwanego przez klienta rezultatu, wiążą się znaczne zyski.
Jednakże, jak już wspomniano, lobbing polityczny często ociera się o korupcję, lub stanowi wręcz działania korupcyjne. Dlatego najważniejszą sprawą jest prawne uregulowanie miejsca podmiotów zajmujących się lobbingiem w każdym państwie. Regulacje dotyczące omawianej materii posiadają, np. Stany Zjednoczone czy państwa Europy Zachodniej. Brak jakiejkolwiek regulacji lobbingu skutkuje natomiast (tak jak obecnie w Polsce) przysłowiową „”wolną amerykanką””, gdzie każdy robi to, co chce, byleby jego działanie okazało się skuteczne.
Ostatnio, bardzo znaczącą działalnością stał się też lobbing zagraniczny, czyli profesjonalne dbanie o wizerunek danego kraju czy przedsiębiorstwa poza granicami państwa. Ten rodzaj „”urabiania”” często stosowany jest w organizacjach międzynarodowych, np. w Unii Europejskiej.
Działania lobbingowe nigdy nie będą do końca uczciwe, mimo, że grupy nacisku swoje interesy będą motywować zawsze interesem państwa czy społeczeństwa. Przede wszystkim jednak – muszą być one jawne. Tak jak osoba publiczna powinna zostać powiadomiona (ostrzeżona), że rozmawia z lobbystą, tak opinia publiczna powinna być informowana, dlaczego osoba publiczna uległa danej grupie nacisku, co nią kierowało. Brak takiej informacji wprost sugeruje, że jedyną motywacją osoby publicznej ulegającej naciskom było osiągnięcie prywatnej korzyści.

Beata Zakrzewska

„