Do towarzyszki Blondyny sprowadziła się jakiś czas temu młoda kuzynka. Przyjechała z dużego miasta i dziwnie się czuje w ŁomPiong.
Jest niedziela, rodzina zebrała się przy stole. W obwieszonym amatorskimi obrazami domu krząta się JoRo wyręczając we wszystkim matkę – Blondynę, która w zwiewnej sukience przegląda się w lustrze.
– Babciu – tak zwraca się do Blondyny jej młoda kuzynka – a czy kuzyn Piotr będzie dzisiaj.
– Nie, dziecko, on jest strasznie zajęty. Na jego głowie jest całe miasteczko. O wszystko mają do niego pretensję, rzucają się na niego jak wilki…
– …na barana – rzuciła kuzynka zerkając na młodego chłopaka po drugiej stronie stołu.
Ten lekko się wyprostował i natychmiast włączył do rozmowy – To jest fajny gostek, ale wiochę taką robi, że żal.
– No bo ja się od dawna zastanawiam – odparła kuzynka – jak wy tu w ogóle możecie żyć? Hej, co tu się w ogóle dzieje? Wiejskie potańcówki, pikniki parafialne i składanie wieńców albo inne takie inscenizacje.
– To jeszcze nic, weź, kto to robi, jak nie te – ściszył głos – babci kumpelki – to to prostactwo z Urzędu. Przecież ten cały szeryf tutaj to nawet kilku zdań złożyć nie potrafi. Wiocha totalna i obciach
Tak rozmawiając niepostrzeżenie zaczęli się przemieszczać w kierunku wyjścia.
– Ty, a wy tu sami nic nie robicie? No chyba nie powiesz, że nic?
– Spoko, tu się mega dzieje. Tylko nie przy nich obu… bo wiesz z kim one trzymają.
Oddalali się coraz bardziej i mimo, że zupa wjechała już na stół, ich wesołe głosy cichły w coraz większym dystansie do zupy pomidorowej, JoRo, Blondyny i całej reszty.